Eerst de grote woorden. Juist in deze tijd, in deze periode schrijf ik hen op. Je herkent hen vast en zeker.
Bombardementen. Dialoog. Schuilkelders. Hoop. Vluchtelingen. Liefde. Verwoesting. Pasen.
Ik weet: achter elk van deze woorden gaat een wereld schuil. Een geschiedenis. Een verhaal. Sommige prijken in de koppen op nietsontziende voorpagina’s. Veelal zijn dat de grote woorden die geladen zijn met nog meer duistere woorden: verdriet, angst, dood.
Sommige woorden staan geschreven in strategische koersen en schoolgidsen. Dat zijn juist weer de woorden die bol staan van toekomst en vertrouwen. Gelukkig maar dat we deze in het onderwijs schrijven en noemen.
Woorden vol licht
Heel veel mensen zijn in de ban van de grote woorden die ongelooflijk grimmig en mensonwaardig zijn: bombardementen, schuilkelders, vluchtelingen, verwoesting. En zo zijn er veel te veel meer.
En dan zijn er die andere grote woorden: dialoog, hoop, liefde, Pasen. Zoals er gelukkig zoveel meer zijn. Het zijn woorden vol licht. Maar ze nemen die andere niet weg. Als dat zou kunnen…
Laat het alsjeblieft zo zijn, en blijven, dat overal die laatste, stralende woorden uitgesproken worden. Zeker in het onderwijs. Door bestuurders, directeuren, leraren, onderwijsondersteuners. En kinderen.
We kunnen niet zonder.
Dan de kleine praktijk
Van die leerling die voor het eerst in een nieuwe klas komt. Een Nederlandse schoolklas. Met de kwalijke gevolgen van grote woorden op haar gezicht, en in haar hart. Ze spreekt alleen Oekraïens, ze kent niemand.
Van die schooldirecteur die onverwacht gebeld wordt. Een spoedoverleg volgt over het onderwijs en de opvang van een groep kinderen uit Oekraïne. Dilemma’s, uitdagingen, kansen: wie, waar, hoe, wanneer?
Van die leerkracht die met hart en ziel een stoel aanbiedt aan die ene jongen. Te klein om bij zijn vader vandaan te zijn, te jong om zijn huis te hebben zien verwoest. Die leerkracht met de lieve glimlach, met al die handgebaren. Die leerkracht die werkt op een school van grote woorden, van kindlievende bedoelingen.
Van die Paasviering die, zoals elk jaar, uitgevoerd gaat worden. Maar nu met nog meer grote woorden en de kleine praktijk op het netvlies en in het hoofd.
Ontmoeting tussen verschillende verhalen
Daar is dan weer zo’n groot woord die andere grote woorden bevat: Pasen. Opstanding, nieuw leven, hoop. Kan het zo zijn dat die woorden zichtbaar worden in de kleine praktijk? Dat tijdens de Paasviering dat meisje, die jongen, met hun gebombardeerde Oekraïense toekomst, ervaart dat er ruimte is voor zijn, haar verhaal? Dat de Nederlandse leerlingen hun wensen en gevoelens bij die grote woorden kunnen inbrengen? Dat die leerkracht in het verhaal over Pasen (ook in de Oekraïense vertaling) door laat klinken dat die grote woorden van de schoolgids in de kleine praktijk te zien zijn?
Wat een opdracht, wat een kans om dit jaar, juist nu in de Paasviering aandacht te hebben voor die ontmoeting tussen leerlingen met hun verschillende verhalen. Hun ervaringen met en hun beelden van al die grote woorden.
Juist Pasen is het feest van die grote woorden. Altijd in de kleine praktijk. Dat kan nooit anders. Zeker niet op school.
