“Wat wij op school nodig hebben, is iemand waarmee de kinderen even kunnen praten als ze ’s ochtends de school binnenkomen”, verzuchtte Sigrid Hartman tijdens een studiereis in oktober. Ook op die studiereis waren haar bestuurder en de directeur van Stichting Welzijnswerk in Hoogeveen. Zij voelden er wel voor. En vorige maand startte Bart Pijper als gelukswerker op Hartmans school.
Boos naar binnen
“Die opmerking kwam echt uit mijn hart”, vertelt de directeur van de Juliana van Stolbergschool. “Want ik zie onze leerlingen soms boos, ongelukkig binnenkomen ’s ochtends. Moeder lag nog in bed, ze hebben nog niet ontbeten, ruzie gemaakt… Niet allemaal hoor, maar het komt wel voor. En met zulke ballast in je hoofd, is er geen ruimte voor rekensommen.”
Meer dan lesstof
De Juliana van Stolbergschool ligt in de Verzetsbuurt, omringt door sociale huurwoningen. Er is armoede in de wijk, er zijn de nodige multiproblemgezinnen: scheidingsproblematiek, eenoudergezinnen… “We komen met veel problematiek in aanraking. Deze kinderen hebben iets anders nodig dan alleen lesstof.”
Nee, als school kun je niet de problemen van de hele wereld op je schouders nemen. Maar júist met de inzet van de gelukswerker trekt de school een grens, zegt Hartman. “De leerkracht kan zich weer richten op zijn taak, onderwijs geven. Het kind heeft de ruimte om zijn verhaal kwijt te kunnen. De gelukswerker slaat een brug tussen de leefwerelden van het kind: buurt-school-thuis.”
Tussen de ouders
Bart Pijper zal 24 uur per week in de school aanwezig zijn. Hij ziet de kinderen en kan hen aanspreken, maar een leerkracht kan de gelukswerker ook vragen eens op een leerling af te stappen. Daarnaast is Pijper zichtbaar in de wijk. Vorige week, bij de schoolreis, staat Pijper tussen de ouders op het schoolplein te zwaaien. Een kletspraatje maken. “Je moet elkaar kennen voordat je met problemen op elkaar afstapt.”
Geen formulieren
De gelukswerker geeft ruimte en heeft ruimte. Hij wordt betaald door scholenkoepel PricoH en Stichting Welkzijnswerk samen. Pijper kan direct in actie komen als er iets nodig is. “Niet eerst 20 formulieren invullen”, zegt Hartman. Bovendien is er een klein budget om een gezin eens iets leuks te geven. Om een kopje koffie te gaan drinken, een ijsje te eten. Hartman: “We hebben niet de illusie dat we de armoede kunnen wegnemen, maar we kunnen wel zorgen voor kleine momentjes dat het beter is.”
Het project loopt een jaar. En ze weet: geluk laat zich niet meten. Daarom wil de directeur het komende jaar heel graag bewijzen dat werken aan geluk een heleboel kanten op werkt: dat het kinderen de rust geeft om te kunnen leren én dat een gelukswerker kan voorkomen dat kinderen worden doorverwezen voor ernstiger (en duurdere) zorg. “Daarom ook zorgen we voor ‘poreuze randen’ in de financiering: we willen grensdoorbrekend zijn. Wij zijn als school niet op onszelf staand, wij zijn echt onderdeel van deze maatschappij, we moeten het samen doen.”
