Verrassend was toch wel dat die afstandelijke schermpjes meer nabijheid genereerden dan gedacht. Vast vrucht van onderlinge binding waarin al jaren op de Rietvest is geïnvesteerd. Met een gedragen proces van onderwijsontwikkeling in een positief pedagogisch klimaat en de menselijke maat. En geen studiedag zonder snack. Iets van die Brabantse gulheid had ook mij als buitenstaander al eerder tot vriend van de school gemaakt.
Samen leren
In die bedding van betrokken kwetsbaarheid was het veel minder verrassend dat er daarna flink en samen werd geleerd. Wie wat van kinderen verwacht moet immers zelf het goede voorbeeld geven. ‘Het was goed om mee te maken wat zij dagelijks ervaren achter hun schermpjes’, gaf iemand terug. Goed om even in de schoenen van de grote kleine ander te gaan staan. Juist in een tijd waarin het eigen perspectief zo’n beetje zaligmakend lijkt.
Zo werkten we aan een mindset van verwachtingsvolle groei, naar het gedachtegoed van Carol Dweck. Als tegenover van een meer gesloten geest, die onbewust ook die van anderen in de fles kan houden. ‘Ik heb geleerd met andere ogen naar mezelf te kijken’, schreef een leerkracht. En daarmee vast ook naar een kind. Een inzicht dat het gebeeldhouwde ideaal van Pygmalion tot leven bracht. Ook in zijn schoenen staan bleek inspirerend voor waar onderwijs over gaat.
Laat nu de kinderen maar weer komen.
