“Verwacht van mij geen plannen, perspectief of peptalk dit nieuwe schooljaar”

Niets is zeker, en in dit nieuwe schooljaar nog minder. Wat moet je als schoolleider zeggen tegen de leraren, leerlingen en ouders die, nu de schooldeuren weer opengaan, kennelijk iets van jou verwachten. Iets van perspectief, hoewel ze natuurlijk best snappen dat jij het ook niet weet? “Waar beginnen we aan?” – dat is eigenlijk de vraag die Joyce wil stellen, maar met alleen een vraag komt ze er niet, dat weet ze ook wel.

Zich een aantal gezichten van haar teamleden, vertrouwd en nieuw, voor de geest halend, stelt zij zich voor hoe ze straks in de eerste teambijeenkomst naar haar zullen kijken. Verwachtingsvol, vermoeid, gelaten, energiek, onzeker, ongerust… De gevoelens en gedachten achter al die blikken kan ze niet allemaal beantwoorden, beseft ze. Het enige wat ze kan doen, is een verhaal vertellen. Een verhaal dat ieders verhaal kan zijn.

Als ze op één van de eerste schooldagen daadwerkelijk voor haar team staat, ziet ze al die blikken die ze zich had voorgesteld. “Ik weet niet hoe jullie hier zitten”, zo begint ze, “maar ik denk dat we aan het begin van dit nieuwe schooljaar allemaal dezelfde vraag hebben: waar beginnen we aan? En dat we één ding gemeen hebben: dat we het antwoord op die vraag niet weten. Én dat we één ding wél weten: dat we gaan beginnen, hoe dan ook.

Verwacht van mij nu geen plannen, perspectieven en peptalk. Het enige dat ik nu met jullie wil doen, is een verhaal lezen. Een oud verhaal uit dat grote verhalenboek dat we de Bijbel noemen. Net als velen van jullie weet ik niet precies wat ik ervan moet denken of geloven, maar ik denk wel dat het ons iets te zeggen kan hebben als we het onbevangen proberen te lezen.

‘De leerlingen zijn bij Jezus teruggekeerd. Hij had hen erop uitgestuurd, in tweetallen, om net als hij mensen nieuwe hoop te geven. Ze hebben net als hij wonderen verricht.’” Joyce kijkt even een paar collega’s in de ogen. “En net als jullie met de kinderen, sinds afgelopen maart.” Ze leest verder. “Jezus zegt tegen hen: ‘Kom mee, naar een afgelegen plek in de woestijn, om even onder elkaar te zijn en uit te rusten.’ Want als altijd is het rond Jezus zo druk dat ze niet eens gelegenheid hebben om even te eten.’”

Weer pauzeert Joyce even. “Herkenbaar?” En ze vervolgt: “Ze vertrekken met de boot naar zo’n afgelegen plek. Maar de menigte rond Jezus ziet hen vertrekken en gaat te voet naar dezelfde plaats. Als ze de boot aanleggen, worden ze door diezelfde menigte opgewacht. Jezus kan het niet over zijn hart verkrijgen hen teleur te stellen, dus hij begint weer te vertellen. Het wordt later en later, en de leerlingen zeggen tegen Jezus dat hij de mensen moet laten gaan, zodat ze nog wat eten kunnen kopen.

Maar Jezus zegt: Geven jullie hen te eten. De leerlingen protesteren: Moeten wij soms voor 200 denarie brood gaan kopen? Dan vraagt Jezus hoeveel brood er eigenlijk is. Ze komen niet verder dan vijf broden en twee vissen. Jezus vraagt de mensen in groepen bij elkaar te gaan zitten, hij pakt de broden en de vissen, kijkt naar de hemel, breekt ze en laat de stukken door zijn leerlingen uitdelen. En wat blijkt: iedereen heeft genoeg, en er is zelfs over: twaalf manden vol.”

Joyce geeft haar teamleden de gelegenheid om via Mentimeter hun reacties te geven, die op het digibord worden geprojecteerd. Al gauw rollen de eersten over het scherm:
• Geen tijd om te eten. Herkenbaar!
• We zitten nu niet op sprookjes te wachten
• We kunnen nu ook wel een wonder gebruiken
• Dat Damian na twee weken weer opdook, dat was ook een wonder!
• Al die ogen die mij aankeken op het Zoom-scherm, ik kon ze niet teleurstellen
• Hebben wij genoeg in huis?

Joyce kijkt glimlachend naar alle reacties. “Ze laten weer mooi zien hoe verschillend we zijn. Wat ik uit dit verhaal meeneem, is dat we samen, met onze verschillen, meer te geven hebben dan we in huis hebben. Hoe dat kan, weet ik ook niet. Er is wat organisatie en improvisatie voor nodig – kijk maar hoe Jezus de menigte in kleinere groepen verdeelde – maar verder is het… nou ja, een eh… wonder. Ik geloof niet zo veel, maar als ik iets geloof, is het dat hier op school ook dit schooljaar wonderen staan te gebeuren.”