Ooit zul je me vragen:
Was dit het nu,
Vond jij jezelf toen genoeg?
Scholen vol bedekte gezichten,
Uitval, uitstel, lokalen zonder ziel,
Alles dagenlang onaangeraakt.
Ja, ik kwam tekort, was niet bij machte,
Toch was dit mijn alles, mijn hebben en houden.
Eens zul je van me willen weten
Of ik jou zag zitten,
Of ik je heb gehoord,
Vanuit jouw kamer,
Verkleind tot dat ene vierkant.
Versmald, zo ongekend jij,
Op afstand, onmetelijk, telkens weer.
Ja, ik zag je en voelde het gemis
Van jou in de gangen, op het plein, in de klas.
Dan zal ik je zeggen
Hoe alles van slag was:
De roosters, het ritme van de dag,
En soms zelfs mijn hart.
Maar dat niets ooit was verloren,
Dat de zin, mijn zin,
Soms zichtbaar in een glimp,
Slechts was verscholen,
Wachtte, hoopte en uitkeek.
Dan,
Ooit,
Eens,
Zal ook dit mijn antwoord zijn:
Het hopen was het waard.
Bij onze terugkeer:
Voluit, nieuw als vanouds.
Welkom, jij, helemaal jij!
Je hebt zoveel van me tegoed.
