We hebben een heel zwaar jaar achter de rug. In Netwerk-Noord zei één van onze leden pas: “het is een slijtageslag”. Klassen naar huis, lerarentekort, vervangers nauwelijks te vinden, een hoog ziekteverzuim.
Veerkracht
We herkennen dit natuurlijk, ook binnen ons kantoor: weinig echt contact, een uitgestorven bureau, teruggeworpen op onszelf. En dat in een periode waar veel van ons allen wordt gevraagd. Toch kunnen we als onderwijssector trots terugkijken op het afgelopen jaar. Wat een enorme veerkracht is er getoond – en die is ook deze week weer zichtbaar geworden!
Corona lijkt een vergrootglas te zijn op allerlei al bestaande maatschappelijke problemen. De serie ‘Klassen’ liet het leven zien van kinderen ‘driehoog achter’. Kansenongelijkheid, maar ook: niet gezien, niet gewaardeerd worden, hun talent wordt niet volledig op waarde geschat, hun levens versmald tot de score op de Cito-toets. Een samenleving die alleen maar gelooft in winnaars en verliezers, die ons voorhoudt dat succes een keuze is, een samenleving waarin succes een voorwaarde voor waardigheid en menselijkheid lijkt te zijn. Dit is een verleidelijke leugen.
De ster in het kerstverhaal
Het kerstverhaal vertelt iets anders: de mensen aan de rand, zij zien de ster als eerst. Mensen die niet mee lijken te tellen, zijn de ster in het kerstverhaal. En het kind dat geboren werd, het werd geboren in een stal, ‘driehoog achter’.
Verus is op weg een ander verhaal te vertellen over goed onderwijs en een goede samenleving. Onderwijs is pas goed onderwijs als iedereen meetelt. Niet om wat je bereikt, maar om wie je bent. Onze waardigheid is oneindig veel groter dan de cito-score of het schooladvies. Dit maken we natuurlijk dagelijks mee in de klas.
Het licht schijnt
Wat mogen wij verwachten en hopen? De filosoof Cornelis Verhoeven zei ruim dertig jaar geleden het volgende. ‘… het is maar de vraag of de mensen nog ooit zullen kunnen leren iets te verwachten wat niet het effect van hun eigen activiteit is. Het ziet er nu eerder naar uit dat zij de liever de aarde en alles wat daarop is zullen vernietigen dan dat zij erkennen dat zij daar niet de meesters van zijn.’ Wat mogen wij verwachten, waar mogen we op hopen? De coronacrisis, verweven met de klimaatcrisis, laat zien dat we vastlopen met het ideaal dat het leven een kwestie is van maken en breken. Met die bril op, met dat ideaal voor ogen, lopen we vast. We moeten aan de andere kant beginnen, niet bij onszelf. Er is iets van oneindig grote betekenis, dat juist niet effect van ons eigen handelen is. Zien we de ster? Zien we al een ster? Waar zien we de ster?
Alleen als we opzij stappen en er voor open staan, zullen we ontdekken dat het licht al schijnt. Het is een licht dat ons van onszelf bevrijdt, als we mochten denken dat we samenvallen met onze prestaties. Het is niet het harde, niets ontziende licht van de zogenaamde transparantie, dat sommigen optilt maar anderen in het donker laat. Het is een warm en genadig licht, dat over ons allemaal schijnt. Wat mogen wij verwachten, wat mogen wij hopen? Dat we het licht mogen zien en ontvangen, dat we zelf deel mogen zijn van het licht; in de klas, in de bestuurskamer, driehoog achter, waar dan ook!
We wensen jullie hele goede dagen toe!
Met hartelijke groet,
Berend Kamphuis & Mark Buck
CvB Verus
Samen geloven
Deze pagina is onderdeel van ons domein Samen geloven. Verus laat zich inspireren door het christelijke geloof. Dit geloof verbindt ons en draagt bij aan een inclusieve samenleving met verschillende visies op goed (samen)leven. Onze christelijke waarden kleuren het perspectief waarmee we naar de samenleving, het onderwijs en relaties kijken.
