Publicatiedatum:
25 mei 2020
Onderwijs en samenleving
Samen besturen
Op de Correspondent hoorde ik het gesprek dat Lex Bohlmeier had met Lucelle Comvalius, docent maatschappijwetenschappen op het Christelijk College Groevenbeek in Ermelo en in 2019 gekozen als Docent van het jaar. Zij stelde heel duidelijk dat de omslag heel pittig is geweest: plotseling een didactiek voor online lessen in de praktijk ontwikkelen, wetende dat je geen filmpjes kunt maken waarin je zelf de hele tijd aan het woord bent, puzzelen hoe je echt contact met je leerlingen krijgt, formatief gaan toetsen om te zorgen dat leerlingen feedback krijgen op hun prestaties; om maar een paar dingen te noemen.
2. De ervaring om door een dal te gaan
In de gesprekken kwam telkens de onzekerheid terug, als een hinderlijke factor die het maken van plannen in de weg staat. Die het moeilijk maakt om in te schatten wat goed is om te doen. Daaraan zie je dat we echt in een crisis zitten. Of misschien zelfs in meerdere crises tegelijk, omdat de pandemie andere reeds bestaande crises (klimaat, economie, ongelijkheid, machtsverschuivingen, honger) versterkt en ons ervan bewust maakt dat we er niet omheen kunnen.
3. Duidelijkheid vs. je comfortabel voelen in niet weten
De onzekerheid die gepaard gaat met de crisis, het niet-weten, vinden we moeilijk te verdragen. Daarom zie je twee sterke neigingen om er snel weer uit te komen: terug naar het oude, of zo snel mogelijk het nieuwe normaal vaststellen. Terwijl er nu een enorme kans ligt om te leren, om te veranderen van binnenuit. Om de verschillende signalen die we opvangen naast elkaar te zien. Leerlingen blijken immers plots zelfstandiger te werken, en docenten kunnen veel sneller veranderen dan ooit gedacht was. Maar wat zijn de gevolgen voor leerlingen met achterstanden, met minder ondersteuning en aanmoediging van huis uit, leerlingen met een lastige thuissituatie, leerlingen die worstelen met depressie of eenzaamheid. En welke docenten zien we worstelen of uitvallen omdat deze situatie iets van ze vraagt dat ze niet in huis hebben?
4. Welke keuzes zou je maken als jij het voor het zeggen had?
Waar we nu voor staan is de keuze om te gaan handelen in onzekerheid. Het is het einde van de maakbaarheidsdroom, en tijd voor incrementalisme (Ch. Lindblom). In deze visie wordt het besluitvormingsproces gezien als een proces met veel moeizame babystapjes, alsof je door de modder waadt. Grote stappen zijn immers niet mogelijk.
