Het is dinsdag, al wat later in de middag. Ik vraag een ervaren schooldirecteur hoe het met haar gaat. En dan zegt ze dit. Ze heeft het zwaar, maar klaagt niet. Ze is zich bewust van de uitzonderlijke omstandigheden, maar wil ook zorgen dat haar leerkrachten en leerlingen zo normaal mogelijk bezig zijn met onderwijs, goed onderwijs. Ze weet niet wat morgen brengt, maar blijft nuchter en hoopvol. Het komt wel goed.
Is het niet heel herkenbaar? In uitzonderlijke omstandigheden wordt van ons net iets meer aandacht, alertheid en zorgvuldigheid gevraagd. En dat, terwijl de mensen met wie we van doen hebben, net iets onzekerder en nerveuzer zijn dan in normale omstandigheden. Net alsof dingen meer raken en emoties meer gevoeld worden.
Meer dan wennen
We proberen zoveel mogelijk normaal te doen. Het nieuwe normaal. Geen handen geven. Niet te dichtbij komen. Voorzichtig zijn en alert. Niet te snel boos worden. Even rustig.
Het nieuwe normaal vreet energie. Konden we voorheen op de semi-automatische piloot, nu gaat dat niet meer. Het is meer dan wennen: het is schakelen, doet een ander beroep op ons, zonder dat we weten wat dat dan is. Vind maar eens het nieuwe normaal. Houd je focus maar eens. Blijf dan maar eens rustig.
We zitten allemaal in het hetzelfde schuitje. Wat doet het goed als er zo af en toe (en soms wat meer) iemand ons aanraakt. Niet fysiek, maar met woorden en ogen. Ze raken aan de binnenkant. Daar waar onze veerkracht zit. Daar waar ik zelf ben – met alle onzekerheid, onrust als ook hoop en vertrouwen.
Degene die aanraakt. Ben jij het? Of ik?
