Zo’n week waar ik enthousiast van word…
Zo’n week die vol afwisseling zit…
Zo’n week waaruit blijkt dat een adviseur identiteit ertoe doet…
Zo’n week zoals er vele zijn…
Zo’n week waar ik graag even over vertel…
Maandag
We beginnen als groep. Eindelijk weer fysiek. Als naaste collega’s van Verus. Adviseurs identiteit. Het team Zin in Onderwijs. We schenken elkaar koffie, we lachen, we wisselen weekendervaringen uit. En dan komt het agendapunt waar het ons zeker om te doen is: de plannen voor volgend jaar. Waar willen we naar toe? Wat is het waard te behouden, wat moeten en kunnen we ontwikkelen, wat zou losgelaten moeten worden? En gelukkig is er aan het eind van elke bijeenkomst weer tijd om activiteiten te delen en te vertellen waar we blij mee zijn en waar we vragen over hebben.
O, en natuurlijk de ochtend afsluiten met administratie. Een beetje…
Na een ontspannen wandeling met een fijne collega door de kantorenbuurt van Woerden is er één van de weinige digitale sessies deze week. Onder begeleiding van een van de Verus-verenigingsadviseurs mag ik in gesprek gaan met een regionaal netwerk van onderwijsbestuurders. Allemaal bevlogen onderwijsmensen, en betrokken leden van Verus. Natuurlijk, hoe zou ik anders, denken we na over ontwikkelingen die zij, en ik, zien op het gebied van schoolidentiteit, levensbeschouwelijk en burgerschapsonderwijs. En gelukkig ontdekken we genoeg kansen om veel voor elkaar te betekenen, in de vrijheid om onderwijs levensbeschouwelijk en pedagogisch vorm te geven.
Aan het eind van de dag nog even op bezoek bij congrescentrum Antropia in Driebergen. Voor het eerst in mijn leven kan ik daar een kijkje nemen. Het is de prachtige locatie voor onze Identiteitsdag op 3 november.
Toch best laat thuis. Maar ik zie blije gezichten…
Dinsdag
Een van de fijne kanten van digitaal werken is het kunnen combineren van bezigheden. Ik mag me vroeg in de ochtend melden in een speciaal voor mij gereserveerde ruimte van een grote school (lang leve de collega’s van het secretariaat!).
Eerst een digitaal overleg met procesbegeleiders en de stichtingsbestuurder aan de andere kant van het land. De invulling van de komende inspiratiedag voor basisschooldirecteuren komt aan bod. Welke vragen over de kernwaarden, de bedoeling van hun onderwijs gaan we stellen? Na het uitloggen komt er een idee voor een mooie vorm.
Maar dat moet ik even parkeren: de leden van de werkgroep van de school waar ik vanochtend te gast ben, komen binnen. De werkgroep identiteit maakt snel helder wat haar vraag is: hoe kunnen we in ons onderwijs, vanuit onze christelijke inspiratiebron, de diversiteit in de samenleving en in de studentenpopulatie omarmen? Hoe ziet dat eruit?
Op weg naar mijn veelbelovende middagactiviteit besef ik eens te meer: deze vraag wordt me bijna dagelijks gesteld. En daar ben ik blij mee.
’s Middags een geheel andere activiteit. In een zaal van het prachtige Mennorode in Elspeet mag ik een ‘mini-college’ geven aan vakcollega’s van een andere organisatie. Dagelijks zijn zij bezig met de vraag hoe bronnen uit de christelijke traditie verbonden kunnen worden met de wereld van kinderen. Aan de hand van brieven van leerkrachten ga ik met hen op zoek naar ontwikkelingen op het gebied van levensbeschouwelijke educatie. Een heerlijk gesprek volgt. Mooi werk toch…
Aan het eind van de dag nog een beetje tijd voor administratie. Een beetje…
Woensdag
Ik weet het gelijk als ik opsta. Weer een bijzondere dag. Maar wel anders bijzonder.
Het begint rustig. Even voor de 328e keer het script doornemen. Afwisselen met een telefoontje. Mailen met die enthousiaste docent godsdienst-levensbeschouwing over dat mooie project op weg naar de kerstviering. De werkvormen en de presentatie voor die ouderavond over twee weken uitwerken. PowerPoint en Google zijn mijn grote, creatieve vrienden.
’s Middags beginnen de voorbereidingen. Ik haal mijn muzikale podiumpartner op, verzamel de rekwisieten. En dan gaan we. Het is een eind rijden. De wagen volgeladen. De avond staat in het teken van de generale repetitie. Alles is klaar.
Ik mag overnachten op deze plaats waar morgen mijn primeur is.
Donderdag
De ochtend begint vroeg. Ik heb nog tijd om een paar mails beantwoorden. Zij zijn er altijd. De zaal staat er nog steeds zo bij als gisteren. Verwachtingsvol. Collega Guido de Bruin en ik spelen vandaag allebei onze voorstelling aan directeuren van een grote stichting voor basisonderwijs. Al ruim voor de zomervakantie kregen we het verzoek. Het is de eerste keer dat ik een voorstelling van mijn eigen hand voor onderwijsprofessionals mag spelen.
We spelen, we zingen. En we nodigen uit tot gesprekken in groepen. Over de bedoeling van onderwijs, over levensbeschouwing en diversiteit, over verhalen.
In de stille middag laden we de auto weer, en rijden we zeer tevreden terug. Tijd voor de socials…
De avond brengt me in het noorden van het land. Het is het gevolg van weer zo’n boeiende uitnodiging van de werkgroep identiteit van een nieuwe samenwerkingsschool. Ouders, leerkrachten en de beide directeuren wachten me op in het spiksplinternieuwe gebouw. Of ik met hen op kan trekken om de identiteit van de basisschool op de kaart te zetten. Met speciale aandacht voor het levensbeschouwelijk onderwijs. Een heel mooie avond.
Ik ben laat thuis.
Vrijdag
Mijn steun en toeverlaat. Op vele momenten in de week. En ook vandaag, vroeg in de ochtend: de NS-app. Welke trein en bus neem ik als ik aan het eind van de ochtend in het oosten van het land verwacht word? Ik zie de tijd die ervoor staat. Ik schat in dat ik dan goed kan werken aan dat visiedocument voor die andere school. Treintijd: werktijd.
Als ik aankom bij mijn afspraak staat ze me al op te wachten: de bestuurder van die scholenstichting. De beste koffie van de week volgt, een kleine rondleiding. En dan het gesprek over haar vergezicht: dat voor alle leerlingen van haar scholengemeenschap het beste burgerschapsonderwijs wordt gegeven. Ik voel dat ik zin heb te beginnen. We maken afspraken. Het wordt een mooi jaar op deze school. Even noem ik dat ze als lid van Verus ook nog voorrechten hebben: gratis uren identiteit. Ze glimlacht.
Aan het einde van de terugreis met de trein ben ik een behoorlijk stuk verder met het visiedocument. De tijd zit me niet op de hielen. Over drie weken bespreken we het met alle leerkrachten.
Thuis gekomen is er nog tijd om die tekst van de collega van de juridische afdeling te lezen: over de relatie tussen vrijheid van onderwijs en het toelatingsbeleid van leerlingen. Mooi, die relatie tussen de verschillende disciplines.
Nog even administratie. Weer dat beetje.
Op de fiets naar de supermarkt schiet mij een idee te binnen voor die kerstviering, voor die middelbare school. Snel de lasagne ophalen. En dan noteren. Voordat het idee weer verdwenen is.
