‘De meeste kinderen in mijn klas openen hun broodtrommel zoals ze hun veters strikken: zonder erbij na te denken’

Verhalen over kinderen aan wie de scholen zelf ontbijt aanbieden, kinderen die vanuit huis weinig in hun lunchtrommel mee kunnen krijgen, kinderen die door deze situatie met moeite de slaap kunnen vatten. In de volgende nieuwsbrief na de kerstvakantie komt een verslag van een gesprek met twee van onze leden over de rol die hun onderwijsorganisatie speelt voor deze kinderen. Vanuit deze situatie en juist met het oog op de kracht van liefde en licht in de kersttijd heeft Erik Renkema, adviseur identiteit van Verus, een kort verhaal geschreven. We bieden je dit hierbij ter inspiratie aan.

Papa ziet eruit zoals Gaby wanneer ze me vertelt dat ik zwanger word. Maar papa is niet verkleed als engel, met vleugels en een halo boven zijn hoofd. Hij is alleen net zo bleek. Bij hem zit er geen laagje grime op zijn gezicht. Komt het door zijn korte nachten? Aan zijn ontbijt ligt het niet. Hij krijgt immers al twee weken ontbijt op zijn werk? Dus eet hij niet met mij. Hij kijkt me aan met zijn wit engelengezicht. Hij praat niet zoals een engel met een blijde boodschap. Geen jubelen van vreugde, met papa aan het ontbijt.

Vandaag spelen we ons kerstspel voor de hele school. Ik word zwanger van Gods baby. Aan het eind moet ik blij kijken naar de pop in mijn armen. Iedereen zingt dat lied dat ik nu wel kan dromen: 'Stille nacht'. Zonder grime en verkleedkleren gaan we terug naar onze klas. Gaby is geen blije engel meer en Ismaël lijkt nu in niets op Jozef die me zachtjes op de ezel zette.

We lunchen op school. Dat doen we elke dag, maar niet met zo’n feestelijk gedekte tafel, met nepkaarsen en een kerstboom. Vandaag hoef ik niet mijn gescheurde K3-broodtrommel te pakken. Want meester Manuel zorgt voor de lunch. Elke andere dag haal ik gespannen mijn brood tevoorschijn. De meeste kinderen in mijn klas openen hun broodtrommel zoals ze hun veters strikken: zonder erbij na te denken.

Heel soms heb ik twee boterhammen. Eentje met kaas en eentje met chocoladepasta uit die grote pot. Maar meestal krijg ik er één. Terwijl ik er wel vijf op kan. Toen ik eens geen broodtrommel in mijn tas had gevonden, vroeg ik papa hoe dit kwam. Hij was vergeten boodschappen te doen, zei hij. Hij keek naar de flats aan de overkant.

Meester Manuel klapt in zijn handen. “Dan nu de grote verrassing!” Hij opent de deur. Eén voor één komen vaders en moeders binnen. Ons klaslokaal vult zich met heerlijke geuren. Achteraan loopt papa. Weer valt het me op hoe bleek en hoe mager hij is. Hij moet echt meer eten op zijn werk. Papa komt recht op mij af en zet een bord voor me neer. Vijf boterhammen! Hij knipoogt naar me: "Om te delen". Van Gaby krijg ik een loempia. Ik geef haar een boterham. Ik aai papa over zijn dunne hand. Hij bijt op zijn lippen. Mijn papa is een engel.